บ้านของเรา

ต้นราชพฤกษ์นี้ถูกเพาะเลี้ยงไว้ตั้งแต่รุ่นแม่ผู้ใ้ห้กำเนิดที่ปลูกไว้หน้าศาลพระภูมิของบ้าน เมื่อเริ่มแตกหน่อผลิใบจึงต้องหาทำเลที่อยู่ให้ใหม่เพื่อความเหมาะสม และจุดที่เหมาะที่สุดจึงเป็นแนวเดียวกับผู้ให้กำเนิดโดยมีระยะห่างจากแนวเขตบ้านประมาณ 5 เมตร ในวันหนึ่งข้างหน้าช่วงต้นปีประมาณเดือน มีนาคม-พฤษภาคม ก็จะมีโอกาสได้เห็นดอกสีเหลืองสว่างไสวเหมือนกับสีของตัวบ้าน มันเป็นความสดใสจากธรรมชาติที่แท้จริงเป็นทั้งร่มเงาให้กับร่างกายของมนุษย์ เป็นทั้งผู้ให้ความร่มเย็นทางความรู้สึกเมื่อได้มอง เป็นชีวิตหนึ่งที่เอื้อประโยชน์ให้กับอีกหลายชีวิต มาอ่านเนื้อหาทางวิชาการสักหน่อยจากวิกิพีเดีย ราชพฤกษ์ หรือ คูน (อังกฤษ: Cassia fistula) เป็นไม้ดอกในตระกูล Fabaceae เป็นพืชพื้นเมืองของเอเชียใต้ ตั้งแต่ทางตอนใต้ของปากีสถาน ไปจนถึงอินเดีย พม่า และศรีลังกา ดอกราชพฤกษ์เป็นดอกไม้ประจำชาติไทย นิยมปลูกเป็นไม้ประดับในพื้นที่เขตร้อนและกึ่งเขตร้อน เจริญเติบโตได้ดีที่สุดในที่โล่งแจ้ง สามารถปลูกได้ทั้งดินร่วนซุย ดินร่วนปนทราย ดินร่วนเหนียว ทนต่อความแห้งแล้งและดินเค็มได้ดี แต่ไม่ทนในอากาศหนาวจัด ซึ่งอาจติดเชื้อราหรือโรคใบ

ต้นชงโคที่ปลูกไว้หน้าบ้านกำลังแผ่กิ่งก้านขยายตัวออกไปเพื่อครอบครองพื้นที่ให้มากที่สุดเท่าที่พื้นที่จะอำนวยให้ มันคงจะเป็นวิถีทางของธรรมชาติซึ่งต้องการแสดงออกถึงอำนาจในการให้ความคุ้มครองป้องกันพื้นที่ของตน ในขณะเดียวกนก็ผลิดอกออกใบขยายกิ่งก้านไปพร้อมๆ กัน หากมองดูในระยะห่างจะเห็นถึงความสวยงามของดอกชงโคในอึกมุมมองหนึ่ง แต่ถ้าหากเข้ามาพิจารณาในระยะใกล้ๆ ก็จะเห็นถึงความสมบูรณ์ของกลีบดอกแต่ละกลีบซึ่งธรรมชาติบรรจงสร้างขึ้นมาอย่างไร้ที่ติ เมื่อสองปีที่แล้วเมื่อเริ่มขุดหลุมแกะต้นไม้เล็กๆ สูงเพียง 20 เซนติเมตรลงไปปลูกไว้ แล้วก็รดน้ำทุกวันประคับประคองด้วยการใช้ไม้ปักตรึงไว้ให้ตั้งตรง ไม่เคยนึกว่ามันจะเติบใหญ่ได้รวดเร็วขนาดนี้ และกิ่งก้านแต่ละกิ่งนั้นทอดตัวยาวขนานไปกับพื้นยาวไม่ต่ำกว่า 2 เมตรแสดงถึงความร่มรื่นอันกว้างใหญ่ในอนาคต  ต้นไม้ก็คือต้นไม้ และมนุษย์ก็เป็นเช่นกันที่ ต้องเป็นทั้งผู้ให้และผู้รับ ขึ้นอยู่กับสถานการณ์และการอบรมบ่มเพาะจากบรรพบุรุษว่าจะทำได้มากน้อยเพียงใด? ซึ่งขึ้นอยู่กับความคิดขั้นพื้นฐานภายในครอบครัวว่ามีที่มาอย่างไร? ความเจริญเติบโตของครอบครัวมีความเป็นมาอย่างไร? และค

วันเวลาที่ผ่านไปในสถานที่ที่ห่างไกลจากสังคมของผู้คนใช้ชีวิตอยู่ตามลำพังกับธรรมชาติด้วยความสงบอย่างที่ไม่เคยพานพบมาก่อนตลอดช่วงเวลาของชีวิตที่ผ่านมาก่อนหน้านั้น เคยมีเพื่อนๆ หลายคนบอกว่าให้ออกไปหาเพื่อนฝูงมั่ง เดี๋ยวจะเหงาตาย แต่นั่นคงไม่ใช่ความคิดที่ถูกนักหรอกเพราะดังที่รู้กันดีอยู่แล้วว่า "ความคิด" ของแต่ละคนย่อมแตกต่างกัน มีความรัก ความชอบ ความเกลียดชัง ในมุมมองที่ไม่เหมือนกัน ดังนั้นความไม่ถูกต้องของคนๆ หนึ่ง อาจจะถูกต้อง ดีงามในความคิดของอีกคน นี่คือ สัจธรรม เพราะฉะนั้น ความชอบของแต่ละคนจึงเป็นสิทธิโดยชอบธรรมที่ไม่ควรมีผู้หนึ่งผู้ใดมาล่วงละเมิดด้วยการ "ตัดสิน" ความคิดนั้นว่าถูกหรือผิด สิ่งหนึ่งที่เหมาะสมที่สุดก็คือ "ความคิดและการกระทำ" ของเราจะต้องไม่ไปรบกวนหรือล่วงละเมิดสิทธิหรือสร้างความเดือดร้อนรำคาญให้กับผู้อื่น หรือมีผลกระทบต่อความเป็นไปของสังคมโดยรวมด้วยประการทั้งปวง การควบคุมจิตใจและการกระทำมิให้ไปก้าวก่ายล่วงละเมิดความคิดและการกระทำของผู้อื่นเป็นสิ่งที่สามารถกระทำได้ไม่ยากเย็น หากต้องการจะทำจริง เพราะดูจะเป็นการสิ้นเปลืองเนื้อสมองที