บ้านของเรา

เพิ่งวางโทรศัพท์ที่เพื่อนเก่าโทร.มาหาด้วยความคิดถึงและสอบถามข่าวคราวกันเหมือนกับที่มันเคยทำมาเป็นประจำ ซึ่งบางครั้งผมก็เป็นฝ่ายโทรศัพท์ไปหาแต่ก็ต้องยอมรับว่าเพื่อนฝูงมีมากมายทำให้บางครั้งบางเวลาก็หลงลืมคนบางคนไปเหมือนกัน ยกเว้นในเวลาที่รื้อค้นเอกสารหรือเปิดดูรูปถ่ายเก่าๆ จึงมักจะนึกขึ้นได้จนทำให้เพื่อนๆ บางคนน้อยใจเหมือนกัน เพื่อนๆ หลายคนที่เคยรับราชการอยู่ด้วยกันพอลาออกไปแล้วก็กลับภูมิลำเนาเดิมของตนที่ภาคอีสาน บางคนก็ไปเลี้ยงหลานพักผ่อนตามสบาย แต่บางคนยังมีภาระต้องเลี้ยงดูส่งเสียให้ลูกที่ยังเล็กอยู่ร่ำเรียนต่อทำให้ต้องขวานขวายหางานทำเพิ่มเติมจากเงินบำนาญที่ได้รับเพื่อให้พอเพียงในการดำรงชีพ ดังนั้นเพื่อนๆ ทุกคนจึงมีชีวิตความเป็นอยู่ที่แตกต่างกันมากมาย ขณะที่บางท่านหลบไปนุ่งเหลืองห่มเหลืองอยู่อาศัยกับความสงบอย่างไร้ปัญหาอุปสรรคใดๆ ในการดำรงชีวิต ยังชีพอยู่ได้ด้วยเงินบำนาญจนไม่สนใจใยดีต่อโลกทางวัตถุอีกต่อไป ไม่เคยคิดที่จะแสวงหาผลประโยชน์จากผ้าเหลืองที่สวมใส่แม้แต่น้อย ... นั่นคือวิถีทางที่สงบสุขอย่างแท้จริง หลังจากที่ผ่านการใช้ชีวิตบนเส้นทางของ ตัณหา ต่อสู้ฟันฝ่ากับอุปสรรคมายาวนานหล