บ้านของเรา

ประมาณปี 2546 หรือ 47 ปีไหนก็ชักไม่แน่ใจแล้วแต่จำได้ว่าเคยใช้เวลาในช่วงเย็นก่อนพระอาทิตย์ตกเอาอาหารปลามาหว่านอยู่ริมสระน้ำนี้เมื่อมีโอกาสได้กลับมาบ้านช่วงวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ ช่วงนั้นมีปลานิลอยู่ไม่ใช่น้อยและก็รู้เวลาอาหารดีเสียด้วย เพราะเพียงแต่เดินมาถึงขอบสระ พวกมันก็จะพากันแห่แหนมาเต้นระบำใต้น้ำให้ดูเป็นการแลกเปลี่ยนกับอาหารชั้นดี แต่ละตัวโตกว่าฝ่ามือทั้งนั้นเท่าที่ลองกะดูคร่าวๆ น่าจะเกินร้อยอย่างแน่นอน เป็นช่วงเวลาของการผ่อนคลายทั้งทางร่างกายและจิตใจ เวลาผ่านมาไม่กี่เกือนเมื่อเดินไปถึงขอบสระปรากฎว่าผืนน้ำเงียบสงบเหมือนทะเลหลังเกิดมรสุม ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆ ปรากฎให้เห็นเลยแม้แต่ชีวิตเดียว จากการคาดเดาเชื่อว่าคงจะมีมือดียืนรอปลามารวมพลจนครบถ้วน ซึ่งมันจะทำทุกครั้งเมื่อเห็นคนมายืนขอบสระ และหลังจากนั้นปลาทั้งหมดก็จะถูกรวบไว้จากการใช้แหตาถี่ๆ หว่านลงไปเพียงครั้งเดียว หรืออาจจะมีการตามเก็บกวาดอีกระลอกหรือหลายระลอก แต่สรุปแล้วก็คือเกลี้ยงหมดทั้งสระขนาดเกือบ 2 งาน ผู้อ่อนแอไม่เคยรู้จักให้อภัย การให้อภัยเป็นคุณลักษณะของผู้เข้มแข็ง ..... คำพูดประโยคนี้เป็นของท่าน มหาตมะ คานธี ดังนั้นจึง