เวลาพัก
ช่วงนี้มีฝนตกทุกวัน และก็ตกไม่ค่อยจะเป็นเวลาซะด้วย ทำให้โปรแกรมการทำงานที่ปกติไม่ค่อยจะมีอยู่แล้ว ก็เลยบิดเบือนไปตามสันดาน พูดตรงๆ ก็คือขี้เกียจจนตัวเป็นขนนั่นแหละครับ เวลาว่างที่ต้องนั่งมองเม็ดฝนก็เลยต้องปรับเปลี่ยนไปบ้าง โดยใช้เวลาช่วงนี้ติดตามดูกีฬาเบาๆ พักสมองไปในตัว เนื่องจากเมื่อก่อนก็ตะลุยเปิดหนังใหม่ๆ ดูจนหมด ถึงวันนี้ก็เลยไม่มีหนังจะดู แม้แต่หนังเก่าๆ ก็หามาดูแทบทุกเรื่อง จนแทบหมดมุขแล้ว หลายวันมานี่เลยตั้งหน้าตั้งตาตามเชียร์กีฬาของเด็กไทยเพื่อตามดูวิวัฒนาการรทางการกีฬาของบ้านเราไปด้วย ซึ่งหากจะว่ากันแล้ว การส่งเสริมด้านกีฬาของผู้บริหารบ้านเราก็งั้นๆๆ แหละ พอไปแข่งชนะอะไรมาทีก็เห่อกันที พอแพ้ครั้งเดียวเลิกส่งเสริมไปเลย ทำเอานักกีฬาไทยกลายเป็นขี้ยาไปหลายคนแล้ว บางคนก็ดวงดีพุ่งพรวดพราดจากใครก็ไม่รู้ กลายเป็นนายตำรวจ นายทหารไปในชั่วพริบตา (ไม่เหมือนไอ้พวกที่รับราชการมาจนเกือบเกษียณ สอบแล้วสอบอีกจนหนวดหงอกก็ยังไม่ได้เป็นกะเค้าซักที) ครับ มันเป็นวัฒนธรรมของสังคมสมัยใหม่น่ะครับ ที่มองเห็นว่าการมียศฐาบรรดาศักดิ์น่ะเป็นเรื่องสำคัญ เป็นเกียรติและศักดิ์ศรีแก่วงศ์ตระกูลอย