บ้านของเรา

ที่เห็นอยู่ในภาพข้างบนนี่เป็นสิ่งก่อสร้างที่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ แน่นอนว่ามันคือขวดเบียร์แต่อย่าไปรู้เลยนะว่ายี่ห้ออะไร ถูกนำมาก่อเรียงตัวกันในแนวนอนสูงประมาณ 80 เซ็นติเมตร และไม่ได้ใช้ปูนซีเมนต์หรอกครับเป็นเพียงดินชนิดหนึ่งที่กระทรวงเกษตรฯ เค้าเอามาแจกชาวบ้าน นัยว่าแก้อาการเป็นกรดของดินน่ะครับ แต่มันมีอาการแข็งตัวเหมือนกับปูนขาว(ซึ่งละลายน้ำได้) ก็เลยเอามาเป็นวัสดุยึดเหนี่ยว เพราะขวดน่ะมันผิวเรียบลื่นไม่ยึดเกาะอะไรอยู่แล้ว หากนำมาวางเรียงในชองบังคับทั้งด้านข้างด้านล่างด้านบน ก็ไม่น่าจะหนีรอดไปได้ กลายสภาพเป็นผนังไปโดยปริยาย ส่วนผลสรุปน่ะอย่าไปพูดถึงเลย เพราะกำลังคิดอยู่ว่าอีกซักปีสองปีค่อยไปทำต่อ ตามอารมณ์น่ะครับท่านจะเอาอะไรมาแน่นอน หากมีใครกำลังชมละครโทรทัศน์อยู่กรุณาอย่าอ่านต่อนะครับ เพราะเราอาจจะขัดใจกันในวันนี้ได้เพราะเนื้อหาในละครอาจจะเป็นเพมือนกับชีวิตของคนทั่วไป(ยกเว้นตัวผม) แต่เสียงพูดวี๊ดว๊ายกรี๊ดกร๊าดของเหล่าดาราจากบทละครนี่ซิครับ กำลังสร้างอารมณ์ร้อนเร่าเหมือนกับฮีโร่ที่กำลังจะแปลงร่างให้เกิดขึ้น เพราะมันบาดลึกในความรู้สึกที่สุด มันไร้สาระน่ะครับ่ท่าน ถ้าเป็นในชีวิ

ยังคงจำได้ถึงวินาทีที่ตัดสินใจเขียนใบลาออกจากราชการ ทั้งที่ยังมีเวลาราชการเหลืออยู่อีก 10 ปีเต็ม มันเป็นความรู้สึกเหนื่อย ท้อแท้ เบื่อหน่าย ต่อวิธีการทำงานของระบบโดยรวม ต่อความเป็นไปของสังคมที่สับสนวุ่นวาย ผู้คนแตกแยกทางความคิด ส่วนหนึ่งแห่ไปตามคำปลุกปั่นยั่วยุ นักการเมืองปลุกเร้าผู้คนให้คล้อยตามตนเพียงเพื่อหวังในผลประโยชน์ที่จ้องจะกอบโกยกันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ประชาชนส่วนหนึ่งก็หลงไหลไปกับประชานิยมที่เห็นผลทันตาโดยไม่ใส่ใจต่อเหตุที่มีมา และผลที่จะตามมา อำนาจ เป็นก้าวแรกของความขาดสติ ที่ผู้คนบางส่วนแสวงหาเพื่อนำไปสู่สิ่งอื่นๆ เช่น ตำแหน่ง หน้าที่ ทรัพย์สินเงินทอง ซึ่งในกรณีของคนบางคนที่มีพร้อมอยู่แล้วในทุกๆ สิ่ง และมีมากมายจนประเมินค่าไม่ได้ แต่ก็ยังคงแสวงหาต่อไปไม่มีที่สิ้นสุดเพราะกิเลสที่เป็นตัวกำหนดและชี้นำให้ไขว่คว้ามาให้ได้  สิ่งนั้นคือ ความเป็นคนที่เหนือกว่าผู้อื่นในทุกด้าน จะต้องไม่เป็นรองผู้หนึ่งผู้ใดในแผ่นดิน จะต้องเป็นเหมือนเทพเจ้าในสายตาของผู้คนทั่วไป โดยลืมนึกไปว่า การเป็นเจ้านายคนอื่นนั้นไม่ใช่เรื่องยาก แต่การเป็นเจ้านายตัวเองนี่ต่างหากที่ยากยิ่ง