บ้านของเรา

คำว่า "ข้าราชการ" มีความศักดิ์สิทธิ์อยู่ในตัวของมันเองในความรู้สึกของประชาชนมาแต่โบราณกาลแล้ว ตั้งแต่ก่อนที่จะมีการเปลี่ยนแปลงการปกครองจากระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์มาเป็นระบอบประชาธิปไตย(แบบเผด็จการบ้างและทุนนิยมบ้างแล้วแต่โอกาส) และชาวบ้านโดยทั่วไปก็กลัวเกรงข้าราชการโดยไม่ตั้งใจมานานมากแล้วเช่นกัน ตางพากันผลักดัน ขับไล่ไสส่งลูกหลานให้พากันร่ำเรียนหนังสือ หวังที่จะให้ได้เข้าไปเป็นข้าราชการกับเขาบ้าง ทั้งๆ ที่ตนเองก็ไม่ได้มีความรู้ความเข้าใจในระบบราชการสักเท่าไหร่ ว่าต้องทำอย่างไรและใช้ชีวิตอย่างไร หากจะแยกส่วนของความเป็นข้าราชการออกมาโดยอาศัยบทบัญญัติตามกฎหมายก็น่าจะแยกออกมาได้เป็น 2 ส่วนใหญ่ๆ คือ ข้าราชการทหาร และ ข้าราชการพลเรือน โดยอาศัยกฎเกณฑ์จาก พระราชบัญญัติระเบียบข้าราชการพลเรือน พ.ศ. 2551 ก็จะพบว่าข้าราชการในทุกกระทรวง ทบวง กรม ก็จะปฏิบัติตนอยู่ในกรอบของ พรบ.ฉบับนี้ ซึ่งไม่รวมข้าราชการทหารเอาไว้ด้วย เนืื่องจาก ทหาร ก็มี พระราชบัญญัติวินัยทหาร พ.ศ.2476 เป็นตัวกำกับบทบาทเอาไว้เช่นกัน แล้วก็ยังมีกฎหมายอื่นๆ ที่ออกมารองรับอีกมากมายซึ่งจะไม่ขอกล่าวถึง ณ ที่นี้ แต่จะขอมาท

ในช่วงเวลาของการรับราชการอันยาวนานนั้น ภาพชีวิตที่มีเลือดเนื้อของผู้ใหญ่และผู้ให้กำเนิดถูกลบหายออกไปจากความเป็นจริง กลับกลายเป็นเพียงภาพที่ยังคงฝังแน่นอยู่แต่ในความทรงจำเท่านั้น เพราะอายุที่เพิ่มมากขึ้นของตัวเราเองเป็นเหมือนตัวผลักดันให้ชีวิตของท่านทุกคนเลื่อนสูงขึ้นไปทุกขณะจนหลุดพ้นออกไปจากวัฏจักรของสังขารตามกฎเกณฑ์ของชีวิต มันเป็นธรรมชาติของชีวิตที่ไม่มีอะไรจะต้องไปคำนึงถึงจนเกินเลยไปจากที่ควรจะเป็น การอุปการะเลี้ยงดูบุพการีนั้นมีขอบเขตจำกัดอยู่เพียงชั่วขณะหนึ่งเมื่อท่านเหล่านั้นยังมีชีวิตอยู่ เพื่อที่จะหันเหไปสู่ทิศทางอื่นแล้วก็จะหวนกลับมาสู่การเป็นผู้ถูกเลี้ยงดูในวาระสุดท้าย แต่ภาพที่ปรากฎให้เห็นในสังคมปัจจุบันนี้แปรเปลี่ยนไปจากภาพที่เราคุ้นเคย ความห่างเหินเกิดขึ้นกับสังคมตั้งแต่ระดับครอบครัวขึ้นมา กลับกลายเป็นสังคมแห่งความเห็นแก่ตัว ความมุ่งมั่นที่จะทำทุกสิ่งทุกอย่างโดยเล็งเห็นแต่ประโยชน์ส่วนตนเป็นสำคัญ ผูกติดยึดมั่นอยู่กับลาภยศ สรรเสริญ แสวงหาทรัพย์สินเงินทองอย่างไม่หยุดยั้งในทุกวิถีทาง แล้วก็บากบั่นมุ่งมั่นสร้างตนให้โดดเด่นเป็นที่รู้จักของผู้คนทั่วไป อันเป็นสิ่งที่อยู่นอกเหนื