บ้านของเรา

เพิ่งวางโทรศัพท์ที่เพื่อนเก่าโทร.มาหาด้วยความคิดถึงและสอบถามข่าวคราวกันเหมือนกับที่มันเคยทำมาเป็นประจำ ซึ่งบางครั้งผมก็เป็นฝ่ายโทรศัพท์ไปหาแต่ก็ต้องยอมรับว่าเพื่อนฝูงมีมากมายทำให้บางครั้งบางเวลาก็หลงลืมคนบางคนไปเหมือนกัน ยกเว้นในเวลาที่รื้อค้นเอกสารหรือเปิดดูรูปถ่ายเก่าๆ จึงมักจะนึกขึ้นได้จนทำให้เพื่อนๆ บางคนน้อยใจเหมือนกัน เพื่อนๆ หลายคนที่เคยรับราชการอยู่ด้วยกันพอลาออกไปแล้วก็กลับภูมิลำเนาเดิมของตนที่ภาคอีสาน บางคนก็ไปเลี้ยงหลานพักผ่อนตามสบาย แต่บางคนยังมีภาระต้องเลี้ยงดูส่งเสียให้ลูกที่ยังเล็กอยู่ร่ำเรียนต่อทำให้ต้องขวานขวายหางานทำเพิ่มเติมจากเงินบำนาญที่ได้รับเพื่อให้พอเพียงในการดำรงชีพ ดังนั้นเพื่อนๆ ทุกคนจึงมีชีวิตความเป็นอยู่ที่แตกต่างกันมากมาย ขณะที่บางท่านหลบไปนุ่งเหลืองห่มเหลืองอยู่อาศัยกับความสงบอย่างไร้ปัญหาอุปสรรคใดๆ ในการดำรงชีวิต ยังชีพอยู่ได้ด้วยเงินบำนาญจนไม่สนใจใยดีต่อโลกทางวัตถุอีกต่อไป ไม่เคยคิดที่จะแสวงหาผลประโยชน์จากผ้าเหลืองที่สวมใส่แม้แต่น้อย ... นั่นคือวิถีทางที่สงบสุขอย่างแท้จริง หลังจากที่ผ่านการใช้ชีวิตบนเส้นทางของ ตัณหา ต่อสู้ฟันฝ่ากับอุปสรรคมายาวนานหล

ภาพข้างบนนี้เป็นชั่วโมงสุดท้ายของปี 2558 เป็นการยืนยันว่า ชีวิตน่าจะผ่านพ้นไปได้อีกปีหนึ่งโดยไม่มีเหตุขัดข้องใดๆ ถ่ายที่ใต้ต้นมะขามยักษ์หลังบ้านนี่เอง หลังจากซดเบียร์หมดไปลังกว่าๆ แล้วนะ อันที่จริงภาพชุดนี้ได้นำไปลงในเฟซบุ๊คทั้งหมดแล้ว แต่ในบล็อกขอเอามาลงไม่กี่ภาพเพราะไม่ได้เน้นที่ภาพ แต่ต้องการแสดงความคิดเห็นส่วนตัวลงไว้มากกว่า เคยมีหลายๆ คนถามว่าทำไมปีใหม่ของทุกปีไม่เคยเห็นออกไปเที่ยวไหนเลย อยู่แต่บ้านทุกปี ก็ขอชี้แจงแถลงไขล่ะว่าเหตุผลก็เพราะ  ไม่มีรถ ไม่รู้จะไปเที่ยวไหน ไม่รู้ว่าจะไปทำไม ไม่มีเงิน อันที่จริงว่าจะใช้แค่เหตุผลข้อสุดท้ายมากล่าวอ้างก็น่าจะพอเพียงกับคำถามแล้วล่ะนะ แต่ก็ขอแยกประเด็นออกมาให้มันเยอะขึ้นยังงั้นเองแหละ เพราะเคยตั้งคำถามกับตัวเองมามากมายถึงเหตุผลในการที่ไ่ยอมออกเดินทางไปโน่นมานี่เหมือนกับคนอื่นเค้า แล้วก็ได้รับคำตอบกลับคืนมาให้กับตัวเองว่า เพราะ เราไม่ได้ทำงานอยู่เหมือนกับคนอื่น เราเบื่อหน่ายกับสถานที่ท่องเที่ยวของเมืองไทย เราอยากหลีกเลี่ยงในการพบปะกับผู้คน เราทนไม่ได้กับชีวิตบนถนนหนทางที่สับสนวุ่นวาย เราไหว้พระที่ห้อยคอไว้เพียงองค์เดียว