บ้านของเรา

เปิดด้วยภาพดอกเฟื่องฟ้าสวยวสดงดงามที่ขึ้นเป็นร่มเงาอยู่ข้างบ้าน ให้ทั้งความร่มรื่นสวยงามเพิ่มบรรยากาศที่อบอวลด้วยความสงบ ร่มเย็นของบรรยากาศในบริเวณบ้าน ย้ำว่าในบริเวณบ้าน ทั้งนี้ก็ด้วยหยาดเหงื่อและความเพียรพยายามที่จะสร้างพื้นที่นี้ให้เต็มไปด้วยความสงบจากธรรมชาติด้วยดอกไม้ไบหญ้าสารพัดชนิด ต้องราวีกับแสงแดดที่แผดแสงจ้า บางครั้งก็ต้องกรำฝนออกไปทำให้แล้วเสร็จในภารกิจที่คั่งค้างอยู่ ทั้งหมดก็เพื่อบ้านของเรา

นั่นเป็นเพียงการฟุ้งเฟ้อไปตามครรลองของคนตกงานถาวรที่ต้องอาศัยธรรมชาติบำบัดเพื่อบรรเทาอาการเครียดเท่านั้นเอง เพราะในโลกของความเป็นจริง หมู่บ้านของเราเพิ่งจะมีการเลือกตั้งผู้ใหญ่บ้านคนใหม่เมื่อวันที่ 31 พฤษภาคมที่ผ่านมานี่เอง

แต่ในวันที่ 3 มิถุนายน ช่วงบ่ายกว่าๆ ว่าที่ผู้ใหญ่บ้านก็โดนยิงตายเสียแล้วบนเปลที่บ้านของตัวเองกลางหมู่บ้านเสียด้วยจากกระสุนหลายนัด  

ก่อนนี้เมื่อลาออกจากราชการใหม่ๆ เคยคิดจะไปหาซื้ออาวุธปืนมาไว้ป้องกันตัวเหมือนกัน แต่ก็ดูจะเป็นเรื่องยุ่งยากเปล่าๆ จึงเลิกล้มความคิดไป มาถึงเวลานี้คงต้องเริ่มคิดทบทวนเรื่องนี้ใหม่อีกครั้งเสียแล้ว เพราะบ้านเมืองดูไร้ขื่อแปไปทุกขณะ เจ้าหน้าที่ตำรวจมีก็เหมือนไม่มี จะพึ่งพาอาศัยได้ก็คงจะเป็นตอนสิ้นลมหายใจไปแล้วนั่นแหละ ชาวบ้านอย่างเราๆ ก็ไม่มีสิทธิพกพาอาวุธเสียด้วย นอกจากจะเป็นเจ้าพ่อผู้มีอิทธิพล หรือเป็นขี้ข้าของผู้มีอิทธิพล หรือไม่ก็เป็นโจรผู้ร้ายไปเลย ถึงจะมีสิทธิ

ใครจะไปคาดคิดว่าแม้แต่ระดับการเลือกตั้งผู้ใหญ่บ้าน เงินเดือนไม่กี่บาท งานก็มากมายท่วมหัว ยังเล่นกันถึงตาย แล้วถ้าเป็นการเลือกตั้งในระดับใหญ่กว่านี้ มิคงต้องถึงกับฆ่าล้างเผ่าพันธุ์กันเลยรึ ?

นี่คือพิษสงของการเมืองในระดับรากหญ้า ?

ทุกวันนี้ เย็นลงก็ต้องปิดประตูลงกลอนแน่นหนา นอนก็ไม่หลับสนิทต้องเอามีดเอาขวานมากอดแทนเมียเสียแล้ว แม้ว่าจะไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการเมือง แต่ก็เกิดอาการกลัวไปซะหมดทุกเรื่อง ใครมาแจกเงินตอนเลือกตั้งก็คงไม่กล้ารับ เดี๋ยวเค้าแพ้เลือกตั้งขึ้นมาคงไล่ฆ่าคนหมดหมู่บ้านแน่ ใครจะไปรู้ได้ล่ะ ? แต่ถ้าไม่รับเงินแล้วไปเลือกตั้งคนอื่น เดี๋ยวก็คงถูกยิงตายเสียอีก ไอ้พวกนอกกฎหมายมันน่ากลัวกว่ากฎหมายของบ้านเมืองเสียอีก เพราะมันไม่เคารพกฎหมายอยู่แล้ว คงเหมือนกับผู้รักษากฎหมายนั่นแหละที่ไม่เคยทำตัวเหมือนกับผู้รักษากฎหมายจริงๆ

มันน่าสงสัยนักว่าเราเสียภาษีตั้งสำนักงานตำรวจแห่งชาติไว้รับใช้ใครกันแน่ ?

ในเมื่อสิ่งที่คนเราต้องการมากที่สุดในชีวิตนอกจากปัจจัยสี่ ก็คือ
ความมั่นคงปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สิน

ไม่ใช่เฉพาะคนมีเงิน คนใหญ่คนโต คนมีชื่อเสียงหรือนักการเมืองเท่านั้น
แต่ชาวบ้านตาดำๆ ที่หาเช้ากินค่ำ ก็ต้องการเช่นกัน